Puszcza Kampinoska w przeszłości zajmowała znacznie większy obszar, położony w pradolinie Wisły. Od XI wieku teren puszczy stopniowo malał, wyrąb lasów w poważnym stopniu zmieniał jej naturalną szatę przyrodniczą. Idea ochrony puszczy zrodziła się na początku XX wieku. W latach trzydziestych powstały dwa pierwsze rezerwaty: Granica i Sieraków. Jednak dopiero w 1959 roku, uchwałą Rady Ministrów, utworzono Kampinoski Park Narodowy. Powstały Park ma na celu ochronę jednego z najlepiej zachowanych w Europie obszarów wydm śródlądowych, oraz fragmentów leśnych o charakterze zbliżonym do naturalnego, typowych dla zbiorowisk roślinnych występujących w pradolinach na niżu polskim, a także bogatej fauny tego obszaru.
W krajobrazie Parku zasadniczą rolę odgrywa kontrast dwóch typów pejzażu: wydmowy i bagienny. Właściwy taras wydmowy, wznoszący się niewielką krawędzią nad taras zalewowy dzisiejszej doliny Wisły, ma charakterystyczny pasowy układ. Występują na nim na przemian dwa pasy wydmowych piasków i dwa pasy torfowisk. Torfowiska powstały na miejscu dawnych nurtów Pra-Wisły. Piaski wydmowe zajmują teren dawnych łach ogromnej rzeki, płynącej całą szerokością doliny pod koniec epoki lodowcowej.
. Zróżnicowanie terenu kształtuje szatę roślinną. Poszczególne zbiorowiska roślinne puszczy mają wyraźnie odmienne upodobania siedliskowe: od ubogich, suchych borów sosnowych, poprzez żyzne mieszane lasy liściaste, aż po bagniste olsy. Niezwykle bogata jest fauna puszczy, doliczono się ponad 3000 tysięcy gatunków zwierząt, owadów i pajęczaków. Gniazduje tu również wiele rzadkich ptaków, jak żurawie, bociany czarne. Największym zwierzęciem zamieszkującym puszczę, a jednocześnie symbolem KPN, jest łoś.
Turystyczne szlaki piesze i rowerowe na terenie KPN
