Magura Stuposiańska

DSC_0148a1
Magura
Mapa szlaku

Cały dzień chodziłem po lesie
Biorąc w ramiona buki
Porosłe mchem jak żubr
Tyle lat się znamy
Tyle wędrowaliśmy po górach…

    Październik w Bieszczadach III,
J. Harasymowicz

Trasa: Bereżki – Przysłup Caryński – Magura Stuposiańska – Widełki – Bereżki.

Długość trasy około 12 km, czas przejścia do 4 godzin.

Przyjemna wędrówka na jeden ze szczytów Parku Krajobrazowego Doliny Sanu. Krótka i dobrze oznakowana trasa jest jedną z tych, które można zaliczyć do szlaków aklimatyzacyjnych lub pokonać nie dysponując dużą ilością czasu. Niewątpliwą zaletą jest wysokie prawdopodobieństwo obcowania z przyrodą w samotności. Niestety, las pokrywający zbocza i wierzchołki skutecznie ogranicza widoki.

DSC_0356a
Kemping w Bereżkach

Zaparkowałem na parkingu przy kempingu w Bereżkach. Tradycyjnie, opłata parkingowa, bilet wstępu i można legalnie wędrować. Idę zgodnie ze znakami żółtego szlaku, najpierw wzdłuż ogrodzenia kempingu, dalej równolegle z potokiem Bystry. Po niecałym kilometrze polna droga wraz z potokiem skręcają w lewo, a ja mniej wyraźną dróżką maszeruję wzdłuż jednego z jego dopływów. Po kolejnych trzystu metrach błotnistej steczki przekraczam strumyk i zagłębiam się w gęstą karpacką puszczę. Łagodnie wznosząca się ścieżka wije się wśród fantazyjnie ukształtowanych jarów i lawiruje między licznymi strumyczkami. Parowy wypełnione gęstymi zwałami pni, konarów i gałęzi, uświadamiają niszczycielską siłę niewinnie wyglądających, leniwie płynących potoczków.  Po godzinie marszu wilgotnym lasem wychodzę na odkrytą przestrzeń polany Przysłupu Caryńskiego.

DSC_0388a
Przysłup Caryński

Leżący na wysokości 785 metrów n.p.m. Przysłup Caryński to malownicza przełęcz pomiędzy zboczami Magury Stuposiańskiej od północy i Połoniny Caryńskiej od południa. Jest to również węzeł szlaków, na którym kończy się żółto oznaczona trasa z Bereżek, a zaczyna ścieżka historyczno – przyrodnicza „Przysłup Caryński – Krywe nad Sanem”. Przebiega tędy również zielony szlak pieszy z Magury Stuposiańskiej na Połoninę Caryńską oraz szlak konny z Bereżek w kierunku Nasicznego. Około 200 metrów poniżej węzła znajduje się studenckie schronisko Koliba. Z przełęczy bardzo ładnie prezentuje się masywny grzbiet Połoniny Caryńskiej. Skręcam w prawo i wspinam się ścieżką wiodącą rozległą polaną w kierunku widocznej ściany lasu. Jeszcze ostatnie spojrzenie za siebie na okazałą Caryńską, zagłębiam się w las i rozpoczynam bardzo strome podejście w ładnym, przeplatanym skupiskami iglaków, bukowym lesie. Po około pięciuset metrach wychodzę na polanę niższego wierzchołka Magury Stuposiańskiej (983 m).

DSC_0414a
Magura Stuposiańska

Magura Stuposiańska to masyw rozciągający się pomiędzy Przysłupem Caryńskim (785) a Kosowcem (955). Na podłużnym grzbiecie wyróżnia się kilka kulminacji, z których najwyższy centralny wierzchołek ma wysokość 1016 m. n.p.m. Magura to określenie często spotykane w Bieszczadach. Pochodzi z języka wołoskiego i oznacza wysoką, odosobnioną górę. Dla odróżnienia tej od innych magur, drugi człon nazwy zapożyczono od leżącej w pobliżu miejscowości Stuposiany. Na jednym z niższych wierzchołków (983 m), usytuowanym najbliżej Przysłupu Caryńskiego, zorganizowano węzeł szlaków. Zielony, którym szedłem, łączy się z niebieskim biegnącym z Otrytu na Bukowe Berdo. Odsłania się tu również ładny widok w kierunku południowo – wschodnim i południowym. Prawie w całej okazałości prezentuje się gniazdo Tarnicy i większa część grzbietu Połoniny Caryńskiej. Skręcam w lewo i maszeruję niebieskim szlakiem wiodącym zarośniętymi grzbietami, z lewej strony między drzewami czasami prześwituje masywna Połonina Caryńska. Schodzę w dół na porośniętą borówczyskami niewielką przełączkę i łagodnie wspinam się na kolejną kulminację. Po kwadransie zatrzymuję sie na głównym wierzchołku (1016 m). Szczyt jest zarośnięty, odsłaniając tylko ułamkowy widok w kierunku południowym na Połoninę Caryńską i częściowy w kierunku wschodnim, ukazując fragment doliny Sanu oraz długi zarośnięty masyw Czerwonego Wierchu.

Wracam do rozejścia szlaków na niższej kulminacji i trzymając się niebieskich znaków rozpoczynam schodzenie. Początkowo ścieżka opada łagodnie, a następnie stromym zboczem. W dolnym odcinku zejście utrudnia prowadzony wyrąb. Dalej ścieżka wiedzie ładnym lasem na przemian łagodnymi i stromymi odcinkami. Po godzinie intensywnego schodzenia ze szczytu docieram do asfaltowej drogi w miejscowości Widełki. Tu niebieski szlak przecina drogę i prowadzi na Bukowe Berdo. Skręcam w prawo i maszeruję szosą w kierunku Ustrzyk Górnych. Po dwudziestu minutach dynamicznego marszu zatrzymuję się na parkingu w Bereżkach, gdzie kończę wedrówkę.

Click to rate this post!
[Total: 55 Average: 4.9]

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *