Fort w Beniaminowie został zbudowany przez Rosjan na początku XX wieku, jako jeden z pięciu mających osłaniać od wschodu linię Zegrze – Warszawa. W 1904 roku oddano do użytku elementy czołowe oraz barkowe i fort uzyskał zdolność bojową. W kolejnych latach ukończono umocnienia wałowe i potężne koszary szyjowe.

Fort Beniaminów tworzył nieregularny pięciobok z łamaną, złożoną z dwóch nierównych odcinków, linią czołową. Jest to budowla jednowałowa, z wałem jednocześnie dla piechoty i artylerii.  Wewnątrz fortu powstał obszerny dziedziniec, który przecina biegnąca z koszar do wału poterna, pokryta ziemnym nasypem. Broniące dostępu do suchej fosy kaponiery skarpowe dziś już nie istnieją, a po tradytorach rozmieszczonych na barkach fortu pozostały jedynie gruzy. Załogę stanowiły trzy kompanie z 2 Zegrzyńskiego Pułku Piechoty (prawie 500 żołnierzy), które zakwaterowano, w stanowiącym zaplecze fortu, kompleksie koszarowym w pobliskich Białobrzegach.

Decyzja ministra wojny gen. Suchomlinowa o likwidacji większości fortyfikacji w Królestwie Polskim nie ominęła również fortu Beniaminów, który rozbrojono w 1913 roku. W sierpniu 1915 roku został zajęty bez walki przez Niemców i włączony do tworzonej na wschód od Warszawy linii obronnej – Brückenkopf Warschau (Przedmoście Warszawa). Niemcy otrzymali w prezencie teren doskonale przygotowany do obrony przez rosyjskich inżynierów.

W 1917 roku Niemcy, po tzw. kryzysie przysięgowym, internowali oficerów Legionów Polskich w białobrzeskich koszarach. W czasie wojny polsko – bolszewickiej forteca obsadzona została przez polski 48 pułk piechoty. Jako przedpole Warszawy znalazła się na linii frontu i 16 sierpnia 1920 odparła atak sowieckiej 63 Brygady Strzelców. W okresie międzywojennym fort stanowił źródło materiałów budowlanych, szczególnie do budowy dróg w pobliskim Radzyminie. Podczas II wojny światowej Niemcy ponownie zajęli fort reaktywując starą linię obronną Brückenkopf Warschau. Na jego terenie utworzyli również obóz dla jeńców sowieckich – Stalag nr 368.  Latem 1944 roku fort zdobyli Rosjanie i wówczas powstały najpoważniejsze uszkodzenia. Wysadzono wszystkie kaponiery, tradytory i środkową część koszar.

 Po wojnie część fortu była użytkowana przez Ludowe Wojsko Polskie. Po opuszczeniu obiektu przez armię zaczęła się powolna jego dewastacja i stopniowo przekształcał się w dzikie wysypisko śmieci. Na terenie zaczęto organizować turnieje paintballowe, rajdy terenowe i inne imprezy plenerowe. Jeżdżące samochody i motocykle przyczyniały się również do dewastacji wałów. Obecnie fort jest własnością prywatną i oficjalnie nie jest dostępny do zwiedzania.