Archiwum kategorii: Sakralne

Dyneburg

DSC_0139a1

          Leżący na prawym brzegu Dźwiny, około 200 kilometrów na południowy wschód od Rygi,  Dyneburg (obecnie Daugavpils) to dawna stolica Inflant Polskich (Łatgalii). Jest drugim po Rydze największym łotewskim miastem oraz głównym ośrodkiem ludności polskiej na Łotwie.

          Powstanie miasta zapoczątkowało wybudowanie w 1275 roku, przez inflanckiego mistrza Zakonu Krzyżackiego Ernsta von Rassburga, kamiennej warowni. Do Inflant na przestrzeni wieków rościły pretensje państwa ościenne, co było przyczyną licznych konfliktów. Zamek próbowali bez powodzenia zdobyć Litwini, udało się to  armii moskiewskiej Iwana III Srogiego. Po sekularyzacji Zakonu w 1561 roku Dyneburg wraz z większą częścią Inflant znalazł się w granicach Rzeczpospolitej Obojga Narodów

Więcej…

Kresy

Bazylika archikatedralna w Wilnie
Bazylika archikatedralna w Wilnie

                Pojęciem Kresy przyjęło się definiować wschodnie rubieże, będące specyficznym i niezwykle obszernym pasem granicznym między Rzeczpospolitą a terytoriami Moskwy, Tatarów i Turków. Termin Kresy to określenie nie tylko przestrzenne odnoszące się do pewnego obszaru, ale również czasowe, bo istniały na przestrzeni wieków i zostały utracone, nastąpił ich kres. Istotę trwania i upadku Kresów najlepiej oddają dwa łacińskie słowa: limes – granica i finis – koniec.

            Historia związku tych ziem z Koroną sięga XIV wieku, kiedy to Kazimierz Wielki przyłączył do Polski Ruś Halicką. Zawarta w Krewie unia polsko – litewska i małżeństwo Jadwigi z Władysławem Jagiełło, przyczyniły się do kolejnego rozszerzenia. W wyniku podbojów, zawieranych porozumień i nabywanych praw dynastycznych olbrzymi obszar między Morzem Bałtyckim a Morzem Czarnym znalazł się pod kontrolą polskich władców…

Tak oto pojawił się w menu głównym nowy dział – Kresy.

Więcej…

Cmentarz Żydowski

DSC_1037
Cmentarz Żydowski

   Stary Cmentarz Żydowski zlokalizowany przy obecnej ulicy Ślężnej we Wrocławiu założony został w połowie XIX wieku i zajmuje aktualnie powierzchnię około 5 hektarów. Był trzykrotnie powiększany co miało wpływ na jego wygląd, między innymi na dużą liczbę stawianych wyłącznie pod murami majestatycznych grobowców. Pierwszego pochówku dokonano w listopadzie 1856 roku, a ostatniego w 1942 roku. Nekropolia znacznie odbiega wyglądem od innych kirkutów dawnej Europy, szczególnie z terenów wschodnich, na co niemały wpływ miała tzw. haskala, czyli ruch intelektualny Żydów Europy Zachodniej, oraz pozycja społeczna członków lokalnej Gminy Żydowskiej. Stąd na wielu grobach widnieją napisy w języku niemieckim i świeckie symbole, a grobowce budowane z drogich materiałów przybierały monumentalne formy…

Więcej…

Wrocław

DSC_0412a

               Wrocław, miasto o niezwykle bogatej historii, położone jest na Nizinie Śląskiej, nad Odrą i jej czterema dopływami. Historyczna stolica Śląska jest jednym z największych i chyba najładniejszych ośrodków miejskich w kraju. Mnogość zabytków architektonicznych reprezentujących różne epoki, liczne mosty, parki, organizowane imprezy kulturalne i sportowe  stanowią o atrakcyjności i przyciągają rzesze turystów. Z wież katedr św. Marii Magdaleny, św. Jana Chrzciciela, kościoła św. Elżbiety, czy tarasu Wieży Matematycznej UWr można podziwiać panoramę nie tylko miasta, ale całej Niziny Śląskiej aż po Sudety…

Więcej…

Kościół Pokoju w Świdnicy

dsc_0847a

     Zawarty w 1648 roku Pokój Westfalski zobowiązywał cesarza Ferdynanda III. do wyrażenia zgody na budowę ewangelickich kościołów w księstwach dziedzicznych. Zgodnie z cesarskim zarządzeniem kościoły mogły być zbudowane jedynie z materiałów nietrwałych, usytuowane poza murami miasta, w odległości nie większej niż zasięg armatniego pocisku. Kształtem nie mogły przypominać tradycyjnej świątyni i nie mogły mieć wież ani dzwonów. Okres budowy nie mógł przekroczyć jednego roku. Mimo takich obostrzeń wybudowano trzy tzw. Kościoły Pokoju, w Głogowie, Jaworze i Świdnicy. Jako pierwszy powstał Kościół Pokoju w Głogowie, który wyświęcono w Boże Narodzenie 1652 roku. Budowę Kościoła Pokoju w Jaworze rozpoczęto w kwietniu 1654 roku, a już pod koniec września następnego roku wyświęcono świątynię. Natomiast w Świdnicy kamień węgielny położono 23 sierpnia 1656 roku, a dokładnie rok później można było odprawić w nim pierwsze nabożeństwo…

Więcej…

Pogromca Napoleona

dsc_0966a
Mauzoleum feldmarszałka

                    Feldmarszałek Gebhard Leberecht von Blücher to jeden z ważniejszych pruskich dowódców okresu wojen napoleońskich. Przez żołnierzy nazywany „papą Blücherem” a przez złośliwych „Marszałkiem Naprzód”, ponoć była to najczęściej wydawana przez niego komenda. Podczas VI koalicji antyfrancuskiej został mianowany naczelnym wodzem armii Prus. Po zwycięskiej bitwie nad Kaczawą otrzymał tytuł księcia Wahlstatt (Wahlstatt – obecnie Legnickie Pole). W sławnej „bitwie narodów” pod Lipskiem dowodził prawym skrzydłem wojsk sprzymierzonych. Dzięki przedwczesnemu atakowi na pozycje francuskie związał walką część wojsk cesarskich niwecząc plan Napoleona i w konsekwencji doprowadzając do jego klęski. Przybywszy w ostatniej chwili ze swoją armią na pole bitwy pod Waterloo, marszałek uratował Anglików od niechybnej klęski i przypieczętował ostateczny upadek Napoleona…

Więcej…

Glaznoty – wiadukt

dsc_0962a

                   Z dala od głównych dróg, malowniczo zagubiona wśród Dylewskich Wzgórz, leży wieś Glaznoty. Jej historia sięga czasów średniowiecza, gdyż została założona przez Krzyżaków w 1328 roku. Wówczas nosiła nazwę Marienfelde.

                       We wsi wybudowano dwa kościoły. Starszy czternastowieczny kościół ewangelicko – metodystyczny i nowszy dziewiętnastowieczny kościół katolicki. W rejonie wsi zachowały się wiadukty kolejowe nieczynnej już linii Ostróda – Działdowo, z początku dwudziestego wieku…

Więcej…

Bieszczadzkie cmentarze

dsc_0014a

               Każdy cmentarz jest miejscem szczególnym, w którym przeszłość łączy się z teraźniejszością. Lokalizacja, układ, stosowana symbolika wiele mówią o danej społeczności i podkreślają jej odrębność kulturową. Bieszczady to jeden z tych rejonów, gdzie na przestrzeni wieków przenikały się wzajemnie wpływy kulturowe, językowe i religijne kilku narodowości. W wyniku tragicznych wydarzeń II wojny światowej i tuż po, polityki państwa i akcji wysiedleńczych Bieszczady na długie lata stały się bezludne. Przestały istnieć kilkuwiekowe wsie, zarosły pola, zdziczały sady. Jedynym namacalnym śladem dawnej kultury, świadectwem dawnego życia wypełniającego bieszczadzkie doliny są cmentarze. Zagubione wśród wzgórz i lasów nekropolie, samotne krzyże pośród traw, rozsiane w rozległym terenie mogiły z trudem opierają się czasowi, naturze i złej ludzkiej ręce…

Więcej…

W Bieszczadzkim worku

dsc_0419a
Żródła Sanu

                 Dwa lata temu wędrowałem z Bukowca do źródeł Sanu w bujnej, soczystej majowej zieleni. Kilka dni temu tą samą trasę przemierzałem w brązach i czerwieniach pięknej Polskiej Złotej Jesieni.

                   Szlak zatraca swą dzikość. Mostki, kładki, schrony przeciwdeszczowe, utwardzane drogi cywilizują trasę. Trwają prace odtwarzające cmentarze w Bukowcu. Również jakieś czynności remontowe wykonywane są na cmentarzu w Siankach. Odsłonięto i udostępniono do zwiedzania fundamenty dworu Stroińskich. Niestety, umowne źródełko Sanu wyschło, a San nadal leniwie sobie płynie. 😉

                Galerię jesiennych zdjęć dołączyłem do opisanej wcześniej relacji z wędrówki w Bieszczadzkim Worku, w zakładce: Szlak w październikowych kolorach.