Konie huculskie to odmiana koni górskich cieszących się doskonałym zdrowiem, wytrzymałością i łagodnością. Jest jedną z najstarszych ras hodowlanych w Polsce. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą z 1603 roku, ale oficjalną hodowlę rozpoczęto w XIX wieku, w ówczesnej monarchii austro – węgierskiej. Rasę tę wyhodowali górale zamieszkujący historyczną krainę we wschodnich Karpatach zwaną Huculszczyzną. Prymitywne warunki chowu i ciężka praca utrwaliły w nich wytrzymałość, żywotność, niewybredność, a kontakt z człowiekiem ugruntował ich łagodność. Na górskich bezdrożach używano je przede wszystkim jako koni jucznych. Również w czasie wojen wykorzystywane były do przenoszenia ekwipunku. Doskonale sprawdzają się również w zaprzęgu oraz pod siodłem. Łagodny charakter i przyjacielskie usposobienie sprawiły że zostały docenione w hipoterapii. Idealnie wpisują się w klimat bieszczadzkich krajobrazów, a z roku na rok przybywa amatorów jazd rekreacyjnych i podziwiania natury z grzbietu hucuła…
Archiwum miesiąca: maj 2013
Suliła
Jak na bieszczadzkie warunki bardzo krótka ale niezwykle przyjemna wędrówka z Turzańska na niewysoki i zapewniający ładne widoki szczyt, znajdujący się w bezpośrednim otoczeniu doliny Osławy. Mimo że znaczna część trasy przebiega bez oznaczeń, nie jest trudna orientacyjnie. W większości prowadzi w otwartym terenie z widocznymi charakterystycznymi terenowymi punktami orientacyjnymi.
Więcej…
Czerteż
Bardzo długi i wymagający dobrej kondycji szlak grzbietami pasma granicznego. Wiedzie z Wetliny poprzez Dział, obie Rawki, Krzemieniec, Kamienną, Hrubki, Czerteż, Borsuk, Rabią Skałę, Paportną, Jawornik i kończy się w Wetlinie. W większości prowadzi zalesionymi wierzchołkami przez dzikie ostępy Puszczy Bukowej. Na trasie wiele miejsc z ładnymi dalekimi widokami.
Więcej…
Mandarynka
Mandarynka, kaczka mandarynka (Aix galericulata) to gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych, podrodziny kaczek, szczepu piżmówek. Zamieszkuje wschodnią Azję. Zimuje głównie w Japonii i południowo-wschodnich Chinach. W Europie hodowana od XVIII wieku jako ptak ozdobny. Zbiegłe osobniki tworzą osiadłe populacje, głównie w dużych miastach…
Więcej…
Paw indyjski
Paw indyjski (paw niebieski, paw zwyczajny)(Pavo cristatus) to duży ptak grzebiący z rodziny kurowatych. Często spotykany w parkach na całym świecie. Niezwykle barwny i jeden z najwcześniej udomowionych ptaków ozdobnych.
Samiec różni się od samicy wielkością i ubarwieniem. Głowa, szyja i pierś pokryte są błękitnymi, a grzbiet zielonymi piórami. Całość lśni metalicznym połyskiem. Skrzydła mają barwę brązową z czarnymi prążkami, a krótki ogon jest biało – brązowy. Okazałe pióra, zwane potocznie „pawim ogonem”, są w rzeczywistości wydłużonymi piórami pokryw nadogonowych. Przy końcach brązowozielonych piór znajdują się wielobarwne koncentryczne kręgi. Ten swoisty tren samca informuje samice, że właściciel posiada dobre geny i jest w doskonałej kondycji.
Samice nie posiadają „pawiego ogona”, ale mają podobny czub z piór na głowie. Ubarwienie ich jest brązowawe z jasnym spodem.
Są ptakami wszystkożernymi, zadowalają się zarówno nasionami jak i bezkręgowcami czy drobnymi kręgowcami. W Indiach cieszą się szacunkiem jako tępiciele węży i skorpionów oraz ze względu na niezwykłą czujność i głośny alarm podnoszony na widok drapieżników…