Archiwum kategorii: Fauna

Bażant

DSC_0709b

               Bażant, bażant szlachetny, bażant łowny, bażant kolchijski, bażant zwyczajny, bażant pospolity, bażant obrożny, bażant właściwy (Phasianus colchicus) – gatunek średniej wielkości, osiadłego ptaka z rodziny kurowatych.

             W Polsce dominuje bażant łowny, będący krzyżówką kilku odmian. Koguty są większe od kur, ich długość razem z ogonem wynosi około 90 cm, a waga do 1,5 kg. Kury są mniejsze i lżejsze, zazwyczaj nie przekraczają 1 kg. Samce wyróżniają się jaskrawym upierzeniem, ciemną głową i długim ogonem…

 Więcej…

Pasą się konie na nadnarwiańskich łąkach

DSC_0063b

Koniu krzywy, koniu siwy,
Ozdobiony łachem grzywy,
Kocham zawiew zmydlonych twym potem rzemieni
I oddech, juchą polnej dymiący zieleni
Łeb kościaty, ale krewki
Z wargą miękką, jak pierś dziewki,
Przewieś mi poprzez ramię w rzewną bezrobotę,
Bym twarzą prężnej szyi wyczuwał ciągotę.
Koniu smutny aż do śmierci
Z białą pręgą lejc na szerci,

DSC_0080b

Zaprzyjaźnij się ze mną, jak to czynisz z wołem,
Wejdź do mojej chałupy, siądź razem za stołem.
Dam ci wody z mego dzbana,
Dam ci cukru, dam ci siana,
Dam bryłę szczerej soli, gleń świeżego chleba
I przez okno otwarte przychylę ci nieba.
Nie sęp oczu brwi sitowiem,
Powiem tobie, wszystko powiem!
A gdy noc już nastanie, pozamykam dźwierze
I wspólnie odmówimy wieczorne pacierze.

                                                                                                       B. Leśmian, Koń

DSC_0057b
DSC_0061b
DSC_0072b
DSC_0076b


Więcej zdjęć…

Koń huculski

Hucuły

Konie huculskie to odmiana koni górskich cieszących się doskonałym zdrowiem, wytrzymałością i łagodnością. Jest jedną z najstarszych ras hodowlanych w Polsce. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą z 1603 roku, ale oficjalną hodowlę rozpoczęto w XIX wieku, w ówczesnej monarchii austro – węgierskiej.  Rasę tę wyhodowali górale zamieszkujący historyczną krainę we wschodnich Karpatach zwaną Huculszczyzną. Prymitywne warunki chowu i ciężka praca utrwaliły w nich wytrzymałość, żywotność, niewybredność, a kontakt z człowiekiem ugruntował ich łagodność.  Na górskich bezdrożach używano je przede wszystkim jako koni jucznych. Również w czasie wojen wykorzystywane były do przenoszenia ekwipunku. Doskonale sprawdzają się również w zaprzęgu oraz pod siodłem. Łagodny charakter i przyjacielskie usposobienie sprawiły że zostały docenione w hipoterapii. Idealnie wpisują się w klimat bieszczadzkich krajobrazów, a z roku na rok przybywa amatorów jazd rekreacyjnych i podziwiania natury z  grzbietu hucuła…

Więcej zdjęć…

Mandarynka

DSC_0449b

Mandarynkakaczka mandarynka (Aix galericulata) to gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych, podrodziny kaczek, szczepu piżmówek. Zamieszkuje wschodnią Azję. Zimuje głównie w Japonii i południowo-wschodnich Chinach. W Europie hodowana od XVIII wieku jako ptak ozdobny. Zbiegłe osobniki tworzą osiadłe populacje, głównie w dużych miastach…

Więcej…

Paw indyjski

DSC_0422b

             Paw indyjski (paw niebieski, paw zwyczajny)(Pavo cristatus) to duży ptak grzebiący z rodziny kurowatych. Często spotykany w parkach na całym świecie. Niezwykle barwny i jeden z najwcześniej udomowionych ptaków ozdobnych.

           Samiec różni się od samicy wielkością i ubarwieniem. Głowa, szyja i pierś pokryte są błękitnymi, a grzbiet zielonymi piórami. Całość lśni metalicznym połyskiem. Skrzydła mają barwę brązową z czarnymi prążkami, a krótki ogon jest biało – brązowy. Okazałe pióra, zwane potocznie „pawim ogonem”, są w rzeczywistości wydłużonymi piórami pokryw nadogonowych. Przy końcach brązowozielonych piór znajdują się wielobarwne koncentryczne kręgi. Ten swoisty tren samca informuje samice, że właściciel posiada dobre geny i jest w doskonałej kondycji.

                   Samice nie posiadają „pawiego ogona”, ale mają podobny czub z piór na głowie. Ubarwienie ich jest brązowawe z jasnym spodem.

           Są ptakami wszystkożernymi, zadowalają się zarówno nasionami jak i bezkręgowcami czy drobnymi kręgowcami. W Indiach cieszą się szacunkiem jako tępiciele węży i skorpionów oraz ze względu na niezwykłą czujność i głośny alarm podnoszony na widok drapieżników…

Więcej zdjęć…

Żabka na śniegu

                   Mają Amerykanie swego świstaka Philla, więc dlaczego i nam nie może przepowiadać wiosny na przykład… żaba. Spotkałem taką nad Zalewem Zegrzyńskim. Słońce tak mocno przygrzewało, że pewna żabka postanowiła pobaraszkować na śniegu bez czapeczki i szaliczka. Nie miała też rękawiczek i troszkę jej łapki zmarzły, ale na pewno jest to oznaka nadchodzącej wiosny. ;-).

DSC_0770b
DSC_0774b
DSC_0776b


Gady i płazy…

Dzwoniec

DSC_0538b

  Dzwoniec zwyczajny, dzwoniec (chloris chloris) jest gatunkiem małego ptaka z rodziny łuszczaków. Wielkością zbliżony do wróbla, ale bardziej krępy, z dużą głową oraz masywnym, stożkowatym i mocnym dziobem. Dorosłe ptaki są barwy oliwkowozielonej, z żółtymi wstawkami na obrzeżach skrzydeł i ogonie. Samica jest zdecydowanie bardziej szara i z mniejszą ilością żółtego koloru. Młodociane osobniki mają delikatnie prążkowany przód, a żółte zabarwienia występują jedynie u nasady ogona. Jego nazwa odzwierciedla jego śpiew, przypominający dźwięk małych dzwoneczków. Zamieszkuje tereny parkowe od nizin po górną granicę lasu. Nie unika również parków miejskich. Gniazda zakłada w gęstych zaroślach, w których samice składają 3-6 niebieskawych z brązowymi plamkami jaj, w okresie od kwietnia do września. Po dwóch tygodniach od złożenia wykluwają się pisklęta, którymi opiekują się oboje rodzice przez kolejne dwa tygodnie. Żywią się głównie nasionami, a w okresie lęgowym również owadami. Ich ulubionym pokarmem są nasiona słonecznika, po który chętnie zaglądają do miejskich karmników…

Więcej zdjęć…